Gdzie jest intonacja, ton i tempo? Czyli triki vs charakter...

Od jakiegoś czasu zastanawia mnie pewna kwestia... Jeżdżąc na imprezy, lub oglądając materiały video w internecie zauważam jedną rzecz, mianowicie, wydaje mi się, ze w breaking’u na dalszy plan odchodzi charakter, który zostaje zastąpiony wyuczonymi, mechanicznymi trikami. Jeżeli taniec porównalibyśmy do prowadzenia rozmowy, kłótni, lub po prostu do wymiany zdań, spora część ludzi mówiła by tym samym tonem, używając tych samych słów, lub próbowałaby tworzyć neologizmy, które nie mają znaczenia tylko brzmią w niespotykany sposób.

Początki breaking’u wyglądały w ten sposób, że praktycznie wszyscy tancerze wykonywali te same ruchy. Liczyło się to, jak ktoś wykonuje te ruchy, z jakim nastawieniem i czy np. łączy pewne ruchy po raz pierwszy, w sposób niekonwencjonalny. Taniec bboys i bgirls zawierał mnóstwo charakteru, który nadawał styl / flavour temu, co robili! Było widać ich osobowość. Dziś po prawie 40 latach historii bboying’u na scenie mamy mnóstwo nowych niesamowitych ruchów (które nie wątpliwie robią wrażenie i są oryginalne), ale brakuje im nieco charakteru. Efektowne triki maskują osobowość tancerza, który je wykonuje.

Spróbuję zobrazować to w następujący sposób – porównajmy taniec do prowadzenia rozmowy. Muza to temat rozmowy. Każdy ruch to jedno słowo, nowe ruchy to nowe, lub zmodyfikowane słowa (neologizmy). Set tancerza to całe zdanie, nasze argumenty. Składając kolejne ruchy tworzymy nowe zdania – budujemy swoją wypowiedź. Idziemy dalej… W trakcie każdej rozmowy, czy wypowiedzi, wszystko, co mówimy oprócz słownictwa opiera się również na wielu innych elementach, które pozwalają odbiorcy zrozumieć, to co mamy na myśli. Są to: ton wypowiedzi, tempo, akcenty i intonacja. Dzięki zmianie tych cech, to samo zdanie wypowiedziane w odmienny sposób może mieć zupełnie inne znaczenie. Jeżeli dane zdanie wypowiemy bez wkładania w nie tych cech, będzie ono suche i nie będzie niosło ze sobą właściwego przekazu, będzie pozbawione emocji.

Jeśli chce dotrzeć do mojego rozmówcy i chcę go przekonać do swoich argumentów, udowodnić mu swoje racje, w trakcie rozmowy będę mówił do niego takimi słowami i w taki sposób, by zrobić na nim wrażenie, by osiągnąć swój cel.

Wróćmy teraz do tańca – jeżeli chcę wygrać bitwę, a mój przeciwnik potrafi te same ruchy (zna te same słowa) i dodatkowo ma własny arsenał – muszę dotrzeć do niego poprzez pokazanie mu charakteru w tańcu. Muszę opowiedzieć moją historię w przekonujący sposób. Muszę włożyć w ruchy charakter i styl by wyglądały lepiej od jego moves’ów. Jeśli więc wykonam moje ruchy z konkretnym nastawieniem („opowiem mu coś odpowiednim tonem”) to przeciwnik zrozumie, czy konkretne ruchy były pokojowe, zabawne, czy obraźliwe („odczyta intonacje i ton”). Zupełnie tak, jakbyśmy słuchali ludzi rozmawiających w innym języku, nawet jeżeli nie rozumiemy słów, to po sposobie ich wypowiedzi możemy skumać, czy ktoś jest smutny, szczęśliwy albo zły, bo np. krzyczy i mówi zdenerwowanym tonem. Słowa bez intonacji i tonu nie mają mocy – ruchy bez flavour’u pozostaną tylko trikami, które nie niosą ze sobą przekazu.

Jeżeli będziemy rozmawiać używając ciągle jednakowej intonacji nie będziemy w stanie zrozumieć się nawzajem bo w gruncie rzeczy będziemy powtarzać praktycznie to samo – zwykły bełkot... Jeśli w tańcu skupimy się wyłącznie na moves’ach nasz przekaz straci swoje założenie. Nawet jeśli w rozmowie będę miał najlepsze argumenty, ale nie będę umiał ich dobrze przedstawić, mogę przegrać dyskusję bo nie będe potrafił przekazać swoich racji w odpowiedni sposób. Werbalny przekaz wzmocniony jest masą dodatkowych „efektów”, które urozmaicają mowę. Charakter wkładany w ruchy, które wykonujemy i tworzymy pozwoli nawet najprostszym moves’om nabrać mocy! Dzięki temu możemy te same „słowa”(moves’y) wypowiadać w różny sposób (z innym falvour’em). Zmienia się „temat rozmowy” (zmiana muzy) będę „mówić” nieco inaczej – odpowiednio do tematu...

Nasza taneczna wypowiedź będzie bardziej dobitna, gdy włożymy w nią odpowiednią „intonację” i „ton”. Oprócz treści liczy się również sposób jej przedstawienia. Ja… nie chcę brzmieć jakbym mówił za pomocą „IVONY” – jak automat... Chcę „mówić” na „temat” i po swojemu, własnym „slangiem”. Czasem pewnie wkradną się jakieś bzdury i niezrozumiałe „słowa”, ale chyba oto chodzi jeśli wciąż uczę się „mówić” i pracuje nad swoją mową. A ty czym chcesz wygrać swoją bitwę? Ruchami, czy charakterem?