Ale...

 

Niby taki sam, ale jednak z innej gliny,

Te same problemy, lecz inne rozkminy...

B.

Pożar

 

Mój dom się pali, mój dom się zapada,

Ktoś podpalił go od środka, to jest zwykła zdrada!

Nie ma komu pomóc, nie ma sąsiada. 

W chaosie pogrążeni domownicy, biada!

Płoną buty na stopach, ręce poparzone.

Czyżby nasze chwile były policzone? 

Dom stoi jeszcze, okna osmolone.

Wszech obecny wody brak. Płonę. 

Pożar co raz większy rośnie,

Pożar huczy co raz głośniej.

Dach spalony, ściany czarne,

Na ratunek szanse marne.

Ogień trawi wszystkie meble,

Trawi to, co jest potrzebne.  

Trzeba gasić, trzeba walczyć.

Pojedynek wciąż otwarty…

Walka z ogniem będzie długa,

Minie doba - pierwsza, druga. 

Może dni tych więcej minie,

Gaś by dom dać swej rodzinie!

Na nogach glinianych

Polacy jak tyłek, na pół podzieleni.

Nie widzą przyczyny, więc nic się nie zmieni...

Lewa strona, prawa flanka, totalny absurd,

Prasa, telewizja wciąż dodają kontrastu.

Czarne jest białe, białe jest czarne,

Szanse narodu są raczej marne. 

Denary się leją, grabież trwa w najlepsze,

Powoli zdychasz, na plecach masz dreszcze. 

Krzyki, wrzaski, przepychanek cała masa,
Nie ma powagi, rozsądku, zniknęła klasa. 

Obietnice? Fruwają w powietrzu, jak babie lato.

Lekko kłamstwa z ust płyną, nie ma kar przecież za to. 

Znów człek dał się wykiwać, poniżać i skopać,

Liczy się gaz, podatek, deszczówka i ropa.

Interes ma być intratny, ale nie dla każdego, 

Bo pieniądz dla władz jest - nie dla biednego. 

Porządek z chaosu, wszystko kipi w kotle,

Człowiek zasuwa, z czoła kapią mu krople.

Ciśnienie wciąż większe, już prawie wybuchło!

Nikt nie ma pojęcia co będzie jutro...

I nie ma też chwili, chwili wytchnienia,

Machina ta zżera ludzkie istnienia. 

Spokoju brak. Zsuwa się lawina.

Płacz przyjdzie później. Czyja to wina?

Moment...

Życie, życie na 100 procent....

Życie cudem jest, to doceń.

Balans liczy się najbardziej,

Czasem mięknie nawet twardziel.

Siłowanie z realiami,

Ludzie walczą z losem sami.

Coś tu nie gra ewidentnie,

Wszystko pędzi w szybkim tempie.

To już znamy, więc co dalej?

Naprzód ciągle idź wytrwale. 

Czasem usiądź na chwil pare.

Popatrz w niebo niebywałe.

Chwila z chwilą zespolone,

Tworzą seans tu na dole.

Jest na nadzieja przed oczami,

Wdech i wydech, zwolnij, zamilcz ...

...

 

Zduszony, stłamszony, lekko otumaniony.
System mnie dusi, więc mocno wkurwiony.

Krople czasu kapią, kap kap kap.
Olimpiada trwa, zza szyby wariuje świat.

Na piedestale celebrytów masa.
Nie wiedzą nic, ma tylko zgadzać się kasa.

Każdy dłubie swoją łódkę.
Rząd gęby mądrości zamyka na kłudkę.

Dzień nocą się staje, noc w dzień zamienia.
Wszystko na opak, zero zdziwienia.

Kroki ich slyszę, czuję ich oddech...
Nie można tak żyć. Czas walić w mordę.

Bezkarność i buta, cwaniaka domena.
Serce i dusza, on pewnie jej nie ma.

Jeszcze moment, chwil jeszcze parę.
Paść nie możemy, cóż będzie dalej...?

Kawa

Kawuję umysł i ciało me,
myślę o grzechach...Och, jak źle!

Dusza płacze, krzyczy, wzdycha.
Och! Przydałaby się mary**a

Sami siebie

Bóg siedział i patrzył na ludzi z ukosa.
Śmierć przyszła, usiadła obok i aż wypadła jej kosa.

Siedzieli oboje patrząc na te stworzenia,
Oczom nie wierzyli, szczeki otwarli ze zdumienia.

Patrzyli, patrzyli, zdziwienia im brakło,
Bo bezmyślnie gnało gdzieś całe to stadko.

Waśnie i spory, to główne ich zajęcia,
Kłótnie i bójki, znów nowe napięcia.

Niedolę na siebie wciąż sprowadzają,
Mają już wszystko, lecz krzyczą - Mało!

Bóg ręce rozłożył, podrapał się w brodę,
Mruknął pod nosem - Ach.... co ja tam mogę?

Dałem im Ziemię piękną i czystą,
Cuda natury nad rzeką Wisłą.

Dałem im wolność i twórcze dusze,
A oni ciągle brną w te katusze...

Śmierć też już zwątpiła w swoje istnienie,
Ludzie zaczęli podkradać jej przeznaczenie.

I tak Bóg i Śmierć razem odeszli,
Ze świata gdzie ludzie, samych siebie przeszli...

Oto oni...

Oto i oni... schowani za fortuną,

Skrywają za kasą naturę ponurą.

Marzenia czarne spełniać swe pragną,

Ciągnąc tych słabych za szyje na dno. 

Intencje mroczne, mroczne intencje,

siorbią z koryta pensje poselskie...

Tańczą dokładnie jak każą im banki,

Spełniają im wszystkie najmniejsze zachcianki.

Czym dusza człowieka jest dla potwora?

Władza ich nęci, zabiją za dolar.

Zabiją każdego kto myśli inaczej,

Zabiją to dziecko i matkę co płacze.

Wmawiać Ci będą, że pomoc niosą,

słychać ich stukot, wojska już kroczą.

Wyleją wiadra swej propagandy,

Zaleją nią Bałtyk, Tatry i Andy...

A dusze Twą wystawią na przetarg,

Odłączą od reszty, gdy coś pójdzie nie tak.

Zgadzać się muszą liczby wszelakie,

Cyfrowy zamordyzm, po co nam papier.

Machina ruszyła i kołem się toczy.

Kto ją zatrzyma przed przyjściem nocy...?

D.

Czasem

Czasem

Wszystko to, czego nie da się zobaczyć,

czasem znaczy wszystko,

a czasem nic nie znaczy...

b.u.

Summer Stories

Short jazzy stories for the end of summer

Summer stories - VIDEO